Línubátarnir Sandfell SU 75 og Hafrafell SU 65 hafa lagt upp talsverðan afla í nóvember. Sandfellið var samtals með 248 tonn í mánuðinum og fóru 215 tonn af því í vinnslu í frystihús LVF. Hafrafellið var með samtals 218 tonn í mánuðinum og fóru af því 185 tonn til vinnslu í frystihús LVF.

Línubáturinn Hafrafell SU 65 kom til löndunar í gær með um 15 tonn. Aflanum var landað beint inn í frystihús LVF og unninn samdægurs. Ferskara getur það varla orðið. Báturinn hélt aftur til veiða í nótt eftir stutt löndunar og brælustopp.

Þann 14.október s.l fór hópur á vegum starfsmannafélags Loðnuvinnslunnar til Tenerife. Það voru um 100 sveitungar og samstarfsfélagar sem hittust á Egilsstaðaflugvelli árla þennan mánudagsmorgun, tilbúin til þess að eyða einni viku í sólarparadísinni.  Flugferðin til Tenerife gekk vel og rétt eins og hendi væri veifað var hópinn kominn í skjól á Hótel Bitacora sem er staðsett á Amerísku ströndinni, svona til glöggvunar fyrir þá sem eru staðkunnurgir. 

Heilt yfir var mannskapurinn afar ánægður með ferðina, hlýtt í veðri og sólin á sínum stað þrátt fyrir að ský hafi dregið fyrir sólu stöku sinnum.  Fólk var nokkuð duglegt að hafa ofan af fyrir sér, menn fóru í Go-kart, stunduðu sjósport, óku um eyjuna, böðuðu sig í sólinni, versluðu lítillega og síðast en ekki síst gerðu menn vel við sig í mat og drykk. Morgunverðar-, og kvöldverðarhlaðborð var framreitt á hótelinu og flestir nýttu sér það vel. Loðnuvinnslan bauð síðan öllum hópunum út að borða eina kvöldstund á frábærum veitingastað þar sem veitingarnar voru hinar glæsilegustu bæði hvað varðar útlit og bragð.

Steinar Örn Sigurbjörnsson er í starfsmaður í bræðslunni. Hann hefur farið í margar ferðir með starfsmannafélaginu og greinarhöfundur greip hann glóðvolgan í andyri hótelsins og innti hann eftir því hvernig ferðin væri búin að vera hjá honum? “Bara æðisleg” svaraði hann að bragði. “Ég er allur að koma til eftir sólbruna, ég gáði ekki alveg nógu vel að mér fyrsta daginn þegar ég var að þvælast í sjónum” sagði Steinar og sýndi greinarhöfundi rauðleitann upphandlegg.  Steinar var ánægður þrátt fyrir óþægindin sem hann hafði gengið í gegn um og sagði að hótelið væri fínt og maturinn fínn. “Ég hef ekki yfir neinu að kvarta” sagði hann að lokum og hélt út í sólina.

Ari Sveinsson er háseti á Sandfelli.  Hann var líka gripinn á göngu sinni um hótelið og spurður út í dvölina. “Þetta er búið að vera mjög fínt” svaraði hann, “maður hefur bara verið að slaka á, ekki gert svo mikið”.  En bætti svo við að hann og Oddrún Ósk Pálsdóttir kona hans ætla að vera aðra viku svo þau hafa nægan tíma til að gera það sem þau langar.  Ari var ánægður með hótelið og matinn og sagðist bara njóta þess ganga um og  spjalla við vini og kunningja.

Tania Li Mellado sér um ræstingar í bræðslunni og hún var ásamt manni sínum Vilberg Marinó Jónassyni að snæða morgunverð þegar þau fengu greinarhöfund sem óvæntan gest við borð sitt. “Þetta er búið að vera ljómandi góð ferð” svöruðu  þau aðspurð.  “Við leigðum okkur bíl og ókum til borgarinnar Santa Cruz og versluðum aðeins”. Vilberg hafði skellt sér á Jet Ski og svo  voru þau búin að skoða sig um og ganga heilmikið um svæðið.  Er þetta fyrsta ferð þeirra hjóna til Tenerife því gjarnan liggja leiðir þeirra í sólina til meginlands Spánar þangað sem Tania á ættir að rekja. Tania talar líka spænsku svo að hún á ekki í neinum vandræðum með tjáskipti í spænskumælandi landi.

Við heimkomu til Egilsstaða heilsaði vetur konungur ferðalöngum með sínum köldu krumlum. Hitastig nálægt frostmarki og nokkuð stífur vindur. Allt gekk samt vel og greiðlega og allir komust heilir heim, sem er auðvitað það besta sem hægt er að segja að ferðalokum.

BÓA

Miðvikudaginn 18.september komu 22 starfsmenn frá Austurbrú í heimsókn í Loðnuvinnsluna. En Austurbrú gegnir viðamiklu hlutverki á Austurlandi þar sem eitt af markmiðum þess er að “vera í forsvari fyrir þróun samfélags, atvinnulífs, háskólanáms, símenntunar, rannsókna og menningarstarfs á Austurlandi”. (Tekið af heimasíðu Austurbrúar)

“Við ákváðum að nota starfsdag í að kynna okkur fyrirtæki á svæðinu” svaraði Jóna Árný Þórðardóttir framkvæmdastjóri Austurbrúar aðspurð um ástæðu heimsóknarinnar. “Það hefur ekki farið framhjá okkur þær miklu breytingar sem orðið hafa hjá LVF á undanförnum árum með tilliti til tækninýjunga” bætti hún við.  Og þar að auki hefur Austurbrú séð um fræðsluáætlun fyrir fyrirtækið. 

Jóna Árný sagði að hópurinn hefði fengið höfðinglegar móttökur hjá Loðnuvinnslunni, Friðrik Guðmundsson framkvæmdastjóri tók á móti þeim og kynnti starfsemina, pælingar um aukna endurnýjun og tækni, hvað væri framundan og síðan var þeim boðið að skoða frystihúsið. “Það er frábært að sjá svona  frystihús með áherslu á íslenska tækni” sagði Jóna Árný og sagði ennfremur að gaman væri að sjá samvinnuna við samfélagið. “Þetta er hið áhugaverðasta mál” bætti hún við.

Austurbrú hefur sjö starfsstöðvar allt frá Djúpavogi í suðri til Vopnafjarðar í norðri. Því gefst samstarfsfólki Austurbrúar ekki mikill tími eða tækifæri til þess að kynna sér hina margvíslegu starfssemi á Austurlandi sem hópur, þó svo að þau séu sérfræðingar á þessu sviði hvert í sínu lagi. “Við höfum tvo starfsdaga á ári og þeim er sannarlega vel varið á þennan hátt”, sagði Jóna Árný, “það gefur okkur einstaka innsýn”.

Hópurinn frá Austurbrú heimsótti líka safnið um Frakka á Íslandsmiðum auk þess sem þau fóru til Stöðvarfjarðar og heimsóttu þar Sköpunarmiðstöðina.

BÓA

Undanfarnar tvær vikur hafa tvær konur frá Ástralíu verið í heimsókn á Fáskrúðsfirði.

Það er langt ferðalag að ferðast frá Ástralíu til Íslands en þetta er ekki í fyrsta skiptið sem þær stöllur gera það.  Þær tilheyra nefnilega þeim hópi sem gjarnan hefur verið kallaður “áströlsku stelpurnar”, sem var hópur ungra kvenna sem kom til Íslands til þess að vinna í fiski.

Maxine V. Cole kom fyrst til Fáskrúðsfjarðar í október 1978 og dvaldi fram í júlí 1979. Síðan kom hún aftur í janúar 1980 og dvaldi þá fram í júlí 1980.

Lorraine Heazelwood kom einnig í janúar 1980 og dvaldi fram í júlí 1980.  Og hér kynntust þær, tvær rúmlega tvítugar konur komnar um langan veg til sex mánaða dvalar á landinu bláa.  

Og núna u.þ.b. 40 árum síðar eru þær komnar aftur.  Þær Lorraine og Maxine eru skemmtilegar konur, afar viðræðugóðar og vildu gjarnan rifja upp þessa liðnu tíma. “Við vorum ráðnar í gegnum umboðsskrifstofu í London.  Þar skrifuðum við undir samning þess efnis að við réðum okkur til starfa í fiskvinnslu á Íslandi en við vissum ekki hvert við færum” sögðu þær, en komust svo að því síðar að þær færu til austurstrandar Íslands í þorp sem hét Fáskrúðsfjörður.  Þær eru aldar upp í bæjum sem eru umtalsvert stærri en Búðaþorp við Fáskrúðsfjörð svo það eitt voru  heilmikil viðbrigði. Maxine fékk herbergi í Valhöll, húsi sem löngum hefur verið rekið sem verbúð, en Lorraine fékk herbergi í gamla sláturhúsinu, þar sem nú er rekið rafmagnsverkstæði Lvf.  Þar hafði verið útbúin gisting fyrir fjórar sálir ásamt salernisaðstöðu.  Lorraine rifjar upp hverig þar var að búa: “í þá daga var ekkert land fyrir neðan húsið, það var bara sjór. Og stundum skullu öldurnar á veggjunum og lömdu gluggann og þá lak líka inn þannig að gólfið var alltaf hálf blautt.  En þar var samt gott að búa” sagði hún og brosti við tilhugsunina.

Þær voru fljótar að kynnast nýju fólki, öðrum stúlkum, sem voru líkt og þær sjálfar í leit að ævintýrum og auðvitað að afla sér tekna líka, samstarfsfólki í frystihúsinu og öðru ungu fólki úr þorpinu. Við sumt af þessu fólki hafa þær haldið sambandi í öll þessi ár og aðra höfðu þær hvorki séð né heyrt fyrr en þær komu aftur fjórum áratugum síðar. “Sumir hafa ekkert breyst þó að við höfum auðvitað öll elst” sögðu þær og þeim varð tíðrætt um það hvað þorpið hefði breyst.  “Það hefur stækkað á alla kanta og öll þessi tré” og þær draga fram ljósmynd máli sínu til stuðnings. Mynd sem sýnir þorpið við Fáskrúðsfjörð í kring um 1980 og á þeirri mynd má greina tvö greinitré og bæði í rýrari kantinum. Já, það er ekki aðeins mannfólkið sem breytist.

Aðspurðar sögðu þær vinnuna í frystihúsinu ekki hafa verið erfiða. “Við lærðum að snyrta og pakka og okkur fannst þetta ekki erfitt, en okkur var stundum kalt” bættu þær við. Fyrir ungar konur, sem jafnvel höfðu dvalist langdvölum í stórborg, var ekki mikið um tómstundir hér í fámenninu svo þær tóku uppá einu og öðru sér til skemmtunnar. Þær höfðu matarboð og samkvæmi og þær léku sér í snjónum og hálkunni þegar það var til staðar. Og þær lærðu að prjóna lopapeysur.

Maxine býr í Brisbane sem er borg í  Queensland fylki í Ástralíu.  Hún er listakona, og vinnur mikið með pappír en Lorraine er ljósmóðir og býr í Tazmaniu sem er eyja við suðurstönd Ástralíu.  Þær eru báðar komnar á eftirlaun.

Er þær tóku þá ákvörðun að heimsækja Ísland ákváðu þær að nota tímann vel og ferðast um landið.  Þær leigðu sér bíl og sögðu að það hefði tekið þær svona tvo daga að venjast því að aka “vitlausu megin” á götunni, en í þeirra heimalandi er vinstri umferð. Og þær hafa aldeilis notað tímann vel. Þær dvöldu aðeins í Reykjavík, óku svo vestur á Snæfellsnes, þaðan til vestfjarða, svo norðurland og þaðan lá leiðin til Fáskrúðsfjarðar. Svo aka þær með suðurströndinni aftur til Reykjavíkur og þegar þær leggja upp í ferðina heim þá hafa þær dvalið í sex vikur á Íslandi.

Loðnuvinnslan tók vel á móti þessum fyrrum starfskonum og bauð þeim að skoða frystihúsið og það þótti þeim afar skemmtilegt.  Þær prófuðu meira að segja að snyrta fisk og svo var að sjá að þær hefðu engu gleymt, enda eiga þær báðar hnífana sem þær notuðu við snyrtinguna hér áður fyrr. Hnífarnir fengu að flytja til Ástralíu. Þá var þeim boðið út að borða og fengu lopapeysur og norðurljósamyndir að gjöf.

Lorraine og Maxine voru mjög sáttar þegar við kvöddumst og orð voru látin falla um að vonandi myndum við hittast á nýjan leik og þær ítrekuðu þakklæti sitt á því að allsstaðar þar sem þær hefðu komið og allir sem þær hefðu hitt, hefðu tekið svo fallega og vel á móti þeim. “Við vildum svo gjarnan koma aftur” voru lokaorðin og góðar kveðjur gengu á milli á  fallegu haustkvöldi þar sem tunglið lét geisla sína leika við hafflötinn og baðaði fjallhnjúka raðirnar ljósi sínu. Fjöllin sem ekkert hafa breyst á fjórum áratugum.

BÓA