Elísabet Fides Pálsdóttir er ein af fjölmörgu starfsfólki Loðnuvinnslunnar og hefur það starf með höndum að elda mat handa starfsfólki LVF og ferst það vel úr hendi. Hollur og góður matur handa vinnandi fólki er það sem hún býður uppá enda mun það reynast satt sem segir í málshættinum góða: „matur er mannsins megin“.
Seinna nafn Elísbetar, eða Elsu eins og hún er oftast kölluð, vakti athygli greinarhöfundar og þegar Elsa var innt eftir því hvaðan Fides nafnið kæmi, svaraði hún því til að hún héti það eftir frænku sinni sem hét þessu fallega nafni, og bætti því við að þær væru aðeins þrjár konurnar á Íslandi sem bæru þetta nafn.
Elsa er fædd í Reykjavík árið 1972. Sex ára gömul flutti hún í Skaftafellssýslu með foreldrum sínum sem gerðust þar bændur. Í íslenskri sveit sleit hún barnsskónum, við læk og laut, innan um kindur og kýr. Skóla sótti hún í Kirkjubæjarklaustur.
Á unglingsárum kynntist hún fyrrverandi eiginmanni sínum, bóndasyni úr sömu sveit, og tvítug að aldri tóku þau við búi foreldra hans. Þar var Elsa bóndi um margra ára skeið og ekki er laust við að andlit hennar lýsist svolítið upp við að rifja upp þau góðu ár. Hún ól þar upp þrjú börn, sem nú eru orðin fullorðin, tvo drengi og eina stúlku. En lífið er breytingum undirorpið þannig að þegar þau hjónin skildu tók Elsa þá ákvörðun að kveða kvæði sínu í kross og skella sér í fiskvinnslu austur á firði.
Elsa hefur starfað hjá LVF í þrjú ár og s.l. tvö hefur hún starfað í mötuneytinu. Hún eldar að meðaltali fyrir eitt hundrað manns á dag og býður uppá allan almennan heimilismat auk þess sem hún tekur til hressingu með kaffinu líka. „Þegar það eru svona margir í mat fæ ég góða hjálp og það er oft svo mikið líf og fjör í matsalnum“, segir Elsa, „þetta er aðal samkomustaðurinn, hingað kemur fólk til að tuða og til að hlæja og auk þess að njóta matarins nýtur það samfélgas hvert við annað“.
Hvernig líður svo sveitastelpunni við sjávarsíðuna? „Mér líður mjög vel hérna í firðinum“ svarar hún og bætir svo við að hún eigi ættir að rekja hingað á Fáskrúðsfjörð. „Langamma mín var frá Fögrueyri“ sagði hún, en Fagraeyri er eyri sunnan megin í Fáskrúðsfirði. „Ég sakna þess oft að vera ekki meira innan um dýr, en til að bæta það aðeins upp á ég tvo ketti heima. Það er svo gott að tala við dýr því þau hlusta bara“ sagði Elsa og hló sínum bjarta hlátri.
Í annríkinu í eldhúsinu þurfa handtök oft að vera snör og Elsa segist geta unnið hratt en stundum sé hún þó svolítil „brussa“. Þeirri fullyrðinu til staðfestingar segir hún svo frá:“Einn daginn var ég að opna ofninn sem var stilltur á 200° og var svo snögg að stinga hausnum inn til að athuga hversu langt eldamennskan væri komin að ég brenndist illa í nefgöngunum og á tungunni. Ég þurfti að ganga með ísmola í nefinu“ sagði Elsa og hló og bætti því við að allt hefði nú farið vel og núna væri þetta atvik sem gaman væri að rifja upp. Og sannarlega er þetta skemmtileg saga, í það minnsta gat greinarhöfundur ekki annað en brosað af tilhugsuninni um Elsu gangandi um með vatnstaumana á hökunni eftir bráðnandi ísmola í nefinu.
BÓA
