Hjálmar Sigurjónsson er skipstjóri á Ljósafelli SU 70. En það er ekki það eina sem hann er. Hann er líka eiginmaður, faðir, afi, sonur, bróðir, vinur og einstaklingur sem hefur gaman af allskyns sporti og þar á meðal snjósleðasporti. Hann hefur farið um allar koppagrundir á sleðanum sínum og er alls engin byrjandi í því sporti, hér er vanur maður á ferð.
Þann 4.mars s.l, sem var föstudagur, var veður og skyggni með miklum ágætum. Ljósafellið hafði komið í land kl. 6 þennan morguninn og átti að fara út aftur eftir hádegi næsta dag. Svo hann hafði tíma og tækifæri til þess að skemmta sér svolítið. Hann kíkti inná á spjallþráð snjósleðaáhugafólk hér á Fáskrúðsfirði til að athuga hvort að einhver væri að fara í sleðaferð en á þeim tímapunkti var engin á þeim buxunum svo að hann ákvað að fara sjálfur á gamalkunnar slóðir. Hann skellti á sig hlífðarbúnaðinum, hlífar og hjálmur og allar græjur. Síðan ók Hjálmar sem leið lá upp á Engihjalla, kíkti niður í Gilsárdalinn og ók upp að Guðrúnarskörðum. Land var snævi þakið og hægt að aka snjósleðanum um allt. Færið var nokkuð gott, púðursnjór og harðnaður snjór sitt á hvað sem var gott fyrir sleðann hans Hjálmars því sá kælir sig með púðursnjónum sem hann skvettir undir sig. Þá datt Hjálmari í hug að athuga hvort að hann kæmist upp á Hoffell. Hann hafði farið þar upp oft áður, t.a.m. hafði hann farið upp á Hoffell fjórum sinnum í sömu vikunni fyrir einhverju síðan. Leiðin sem sleðafólk velur upp á Hoffell er sú sama og göngufólk velur, upp Sauðdalinn sem gengur upp frá bænum Hólagerði og þar áfram upp Eyrarskarð. Hjálmar valdi leiðina af kostgæfni. Hann stoppaði sleðann og tók stöðuna og mat það þannig að hann ætti að komast þessa leið. Það gekk vel framan af og hann var kominn nánast alla leið upp þegar gripið minnkaði og Hjálmar tók á það ráð að spóla hann niður því ferðin var of lítil til þess að geta snúið við með öruggum hætti. „Þetta var nú leiðinlega bratt“ sagði Hjálmar þegar hann var að lýsa aðstæðum. Hann hóf að moka frá sleðanum með höndunum, því enga hafði hann skófluna, og fór síðan að bauka við að snúa sleðanum. „Ég ætlaði nú ekkert að taka séns með því að setjast á sleðann, svo ég hálf hékk í honum þegar ég var að mjaka honum af stað“ lýsti Hjálmar. Hann fann að sleðinn var að losna og ákveður að láta hann fara, reynir að stilla stýrið þannig af að sleðinn renni niður á sléttu sem var nokkuð fyrir neðan, sleðinn myndi stoppa þar, sem hann og gerði.
En þegar sleðinn var laus spyrnti Hjálmar sér frá til þess að forðast það að lenda undir honum og „þá lendi ég á leiðinlegum stað, á harðfenni og missi þar fótanna og renn af stað“ sagði Hjálmar. Hann segir frá því hvernig hann rennur stjórnlaust áfram, um 30 til 40 metra og lendir á klettanibbu sem stóð upp úr snjónum og þar brotnar á honum hægri fóturinn. En hann stöðvast ekki þar heldur rennur áfram á miklum hraða ca. 200 til 300 metra þar til hann stöðvast að lokum. Hjálmar vissi að hann var fótbrotinn, það fór ekkert á milli mála þegar hann lenti á klettinum. Þegar hann var loksins stopp sá hann að fóturinn var allur úr lagi genginn. „Hann snéri eiginlega öfugt og ég var alls ekki viss í hvora áttina ég átti að snúa honum til þess að hann væri réttur, en ég rambaði á það“ sagði Hjálmar, sem talar um slysið af mikilli yfirvegun og raunsæi. Til allrar hamingju var símasamband og síminn hans óskaddaður svo hann gat hringt í neyðarlínuna 112.
„Ég var aðeins pirraður við konuna á neyðarlínunni. Hún sagði mér að hún gæti séð hvar síminn minn var staddur svo hún var með staðsetningu, en hún fór að vesenast með að fá nákvæma lýsingu á á staðháttum og svo framvegis. Svo ég sagði henni að segja björgunarfólkinu að ég væri á gönguleiðinni upp á Hoffell, þangað rötuðu þeir sem kæmu eftir mér“, svo bætti hann við: „ég má bara ekki vera að þessu masi, ég þarf að fara að stoppa blæðingu“. Blæðingin var allveruleg, því að fóturinn hékk aðeins saman á nokkrum tægjum af holdi, sinum og æðum. Hann var með snjóflóðavarnarpoka á bakinu og tók úr honum reimina og hnýtti henni fast utan um fótinn til að stöðva blæðinguna og beið svo eftir björguninni. „Og var ekki hræðilega erfitt að bíða?“ spurði greinarhöfundur og því svaraði Hjálmar snarlega: „nei, nei, það var svo mikið að gera í símanum“. Sjúkraflutningafólk, björgunarsveitarfólk og göngumaður á ferð voru að fylgjast með og athuga með hann. „Og þegar sjúkraflutningafólkið kom á staðinn var mér gefin sprauta sem gerði þetta allt bærilegra“ bætti Hjálmar við kíminn.
Á stundum eru örlög eða tilviljanir fólki hliðholl, jafnvel að því marki að skilja á milli lífs og dauða. Þennan örlagaríka dag í lífi Hjálmars skipstjóra var þyrla, sem er notuð í ferðaþjónustu, stödd á Eskifirði. Hjálmar segir svo frá: „mér var sagt að flugmaðurinn hefði lenti á Mjóeyri á Eskifirði, kannski að fá sér kaffi hjá Sævari Guðjónssyni, en Sævar segir við flugmanninn að hann þurfi að skreppa á þyrlunni yfir á Fáskrúðsfjörð og bjarga slösuðum manni niður úr fjalli“. Og flugmaðurinn gerði það. Þegar þyrlan kom á staðinn voru sjúkraflutningafólkið og björgunarsveitarfólkið að hlú að Hjálmari og koma honum og börur. Á meðan beið þyrlan. Þegar búið var að koma okkar manni fyrir í þyrlunni, sem er ekki hönnuð til þess að flytja sjúkrabörur og því var það nokkuð snúið að koma þeim fyrir , flaug hún með Hjálmar niður að Hólagerði þar sem sjúkrabíll beið sem ók honum í veg fyrir sjúkraflug til Akureyrar.
Á sjúkrahúsinu hefur Hjálmar nú þegar farið í þrjár aðgerðir. Sú fyrsta var aðeins til þess að púsla fætinum saman, þ,.e holdi, sinum og æðum. Ákveðið var að bíða með að raða beinum saman þar til sérfræðingur í bæklunarskurðlækningum kæmi eftir helgina. Þá fór fram aðgerð tvö sem var til þess að laga rammann sem settur var á fótinn í fyrstu aðgerðinni og hafði það hlutverk að stilla fótinn af. Í aðgerð þrjú var fyrrnefndur rammi fjarlægður og beinin voru skrúfuð saman með allskonar járndóti, skrúfum, plötum og hólkum. Þá þurfti að taka beinflísar úr báðum mjöðmum til þess að nota í varahluti. „Ég kalla þetta minniháttar tilfærslu á líkamspörtum“ sagði Hjálmar og bætti svo við „við þetta mausuðu doxarnir í fimm og hálfa klukkustund“.
Og nú tekur við bataferli. Það verður langt og strangt en Hjálmar er bjartsýnn og réttsýnn. Hann veit að það er heilmikil vinna framundan, fyrst að leyfa fætinum að gróa, síðan af þjálfa hann til brúks á ný. Og læknar eru afar bjartsýnir á það að fóturinn geti orðið jafn góður aftur, sem er mikil mildi, því að Hjálmari er svo vel ljóst að það hefði getað farið svo miklu verr. Og sannarlega er hann þakklátur, og ekki bara hann, heldur fjölskyldan hans líka. Hann var heimtur úr helju með aðstoð fólks sem telur ekki eftir sér að fara lengri eða skemmri leiðir til þess að hjálpa fólki. Það eru góðar manneskjur.
BÓA
