Á Fáskrúðsfirði er nokkuð rík saga um bátasmíði. Hér var á árum áður öflug fyrirtæki sem smíðuðu báta úr timbri. Í árdaga bátasmíða fór smíðin að mestu fram utandyra en síðar byggðust hús og skemmur til starfsseminnar. Og þrátt fyrir að bátasmíði sé aflögð fyrir nokkru síðan standa byggingarnar enn og hafa fengið ný hlutverk. Hér erum við að tala um byggingar sem í daglegu tali eru oft kallaðar samheitinu „Oddaverkstæði“,  að öllum líkindum til aðgreiningar frá íbúðahúsinu Odda sem stendur aðeins innar í þorpinu. 

Eru þessar byggingar reistar á mismunandi tíma og nær þyrpingin frá fjöru upp að Búðavegi og við götuna er yngsta byggingin.  Á útihurðinni sem vísar út að götu er falleg glerskreyting sem á er letrað; Hruni 1938. Þannig að gera má ráð fyrir því að sá hluti samstæðunnur hafi fengið þetta nafn á einhverjum tímapunkti.

Í dag eru umræddar byggingar í eigu Loðnuvinnslunnar. Og þar sem LVF stundar ekki bátasmíði hafa byggingarnr fengið önnur hlutverk eins og áður sagði.  Þar sem áður voru smíðaðir bátaskrokkar  er nú geymsla og kæliklefi og þar sem áður var vélaverkstæði er einnig geymsla því að stórt fyrirtæki líkt og Loðnuvinnslan þarf að hafa rými til að geyma hluti og margir hlutir sem tilheyra sjávarútvegi eru afar fyrirferðamiklir.

En í þeim hluta sem áður voru skrifstofur og verslun á vegum þeirra fyrirtækja sem ráku bátasmíðina hafa í gegn um tíðina verið ýmiskonar starfsemi. Þar var meira að segja búið um nokkurra ára skeið. Svo var þar hárgreiðslustofa um tíma og handverkskonan Frú Anna var með sína starfsemi þar.  Í dag hýsir Hruni verslun og framleiðslustarfsemi á vegum Sabinu Helvida. Sabina selur þar sína eigin framleiðslu sem eru sápur, smyrsl, líkamsolíur og nuddolíur svo að eitthvað sé nefnt.

„Ég geri allt sjálf“ segir Sabina, „ég týni jurtirnar bæði hér heima á Íslandi og heima í Bosníu, ég hanna vörurnar, framleiði, pakka og sel“.  Verslunin hennar Sabinu er falleg og vörurnar hennar hafa hlotið mikið lof. Um er að ræða 100% náttúrlegar vörur, vistvænar og notendavænar. Sabina prjónar líka og selur þær vörur í búðinni sinni líka.

Vinnustofa Sabinu er líka í Hruna. „Ég er með öll tilskilin leyfi og vottun og samkvæmt reglugerð má ég ekki framleiða þegar verslunin er opin svo ég geri það um helgar og á kvöldin og þá framleiði ég svolítð magn til að fylla á hillurnar“ sagði Sabina sem er að vonum stolt af vörunum sínum enda ekki kastað til hendinni við framleiðslu þeirra.

Þá segir Sabina að hún sérhanni líka vörur fyrir einstaklinga. „það hafa komið til mín einstaklingar með tiltekin húðvandamál og ég bý til sérhönnuð krem eða smyrsl til að vinna á þeim vandamálum“ sagði Sabina sem hefur ríka þjónustulund og vill gjarnan hjálpa.

Það er hagur fyrir lítil samfélög þegar ný þjónusta  býðst og vörurnar sem Sabina framleiðir í Hruna er enn ein rós í hnappagat okkar sem búum á Búðum við Fáskrúðsfjörð.

BÓA

Sabina framleiðir vörur fyrir herra. Ljósmynd: Sabina Helvida

Hér týnir Sabina jurtir. Ljósmynd: Sabina Helvida

Sabina við framleiðslu. Ljósmynd: Sabina Helvida

Fallegar handunnar sápur. Ljósmynd: Sabina Helvida

Það er hreint og snyrtilegt í kaffistofunni í vélaverkstæði Loðnuvinnslunnar og útsýnið úr glugganum sem vísar í suður er ekki af verri endanum.

Ingimar Óskarsson er verkstjóri á vélaverkstæðinu. Hann er fæddur á því herrans ári 1976, aðeins ellefu dögum eftir að lagið Dancing Queen með hljómsveitinni ABBA kom út í Svíþjóð.  Ingimar er yngstur fjögurra systkina og alinn upp í Búðaþorpi við Fáskrúðsfjörð.  Hann var tápmikill drengur og lék sér úti heilu daganna, ýmist í fjörunni eða fjallinu og hann var mikið á hjóli út um allar koppagrundir. „Ég var líka alltaf í kring um vélar og tæki og fékk snemma áhuga á slíku“ segir Ingimar.

Ingimar er bíladellukarl og hefur átt allnokkra bíla í gegnum tíðina en hefur hin síðari ár reynt að „halda í sér“ eins og hann sagði sjálfur brosandi og bætti við að svo virtist sem áhugi á bílum gengi í erfðir því að sonur hans væri núna ötull að benda föður sínum á áhugaverða bíla.

Ingimar er giftur Þórhildi Elfu Stefánsdóttur og eiga þau tvö börn. Barnabörnin eru tveir drengir og sá þriðji á leiðinni. Brúnirnar lyftast ofurlítið og röddin verður mildari þegar Ingimar tala um afadrengina sína enda tengslin sterk þar sem dóttir þeirra hjóna hefur búið hjá þeim með  drengina sína um tíma á meðan unga fjölskyldan endurbyggði og skipulagði sitt eigið hús.  „Það er æðislegt að vera afi“ sagði Ingimar.

Hann fór snemma að taka þátt í atvinnulífinu og starfaði hjá föður sínum á dekkjaverkstæði um nokkurra ára skeið og ók flutningabíl hjá Flytjanda í fjögur sumur.  En fyrir tólf árum hóf Ingimar störf á vélaverkstæði LVF og starfaði þar sem almennur starfsmaður þar til fyrir tæpum tveimur árum að þáverandi verkstjóri lét af störfum og starfið var auglýst laust til umsóknar. Og skemmst er frá því að segja að okkar maður fékk starfið og sinnir því í dag.

„Mér líður mjög vel í vinnunni“ svaraði Ingimar aðspurður, „það er oft mjög krefjandi og oft mikið að gera en ég er að vinna með frábæru fólki“ sagði Ingimar. Það eru tólf starfsmenn á vélaverkstæðinu og þar ríkir góður andi. Eðli starfsins gerir það að verkum að vélsmiðjukarlarnir starfa með fólki á öllum deildum innan Loðnuvinnslunnar. Það þarf að gera við, halda í horfi, smyrja og styrkja og skipta um íhluti út um allt. „Það er alls staðar frábært fólk og ekkert vesen“ sagði verkstjórinn.

Þegar Ingimar að spurður hvað honum þætti skemmtilegast að gera í vinnunni, hugsaði hann sig um svolitla stund og svaraði: „Ætli það sé ekki að vera einhversstaðar einn og sjóða“.  Á meðan á spjalli greinahöfundar og Ingimars stóð hringdi síminn hans nokkrum sinnum. Voru þetta vinnutengd símtöl þar sem vinnufélagar voru að fá leiðbeiningar eða álit á einhverju sem þeir voru að vinna að. Og ávallt svaraði Ingimar með sömu rólegu röddinni og gaf greinagóð svör. En skyldi maðurinn hafa tíma til að hlusta á tónlist eða sögur  þegar hann stendur einn og sýður og síminn er hljóður? „Ég hlusta þá frekar á tónlist heldur en sögu“ segir Ingimar og bætir brosandi við að hann týni alltaf þræðinum í sögum, „þetta er einhver brestur“ sagði hann rólega og staðfesti þar með mennsku sína því öll höfum við mannfólkið einhverja bresti.

Vélaverkstæðið tekur þátt í verkefni með Grunnskóla Fáskrúðsfjarðar þar sem nemendum gefst kostur á að „mæta til vinnu“  á vélaverkstæðið og fá þar verkefni við hæfi. „Þau koma þrjá fimmtudaga í tvær klukkustundir í senn og það er virkilega gaman að fá þau“ sagði Ingimar .

En stundum á verkstjórinn frí og hvað finnst honum gaman að gera þá? „Að ferðast, innanlands og utan“ svaraði hann um hæl og sagði að þau hjónin nytu þess að ferðast og nýttu tækifæri þegar tími leyfði og að þau hefðu einnig tekið þátt í ferðum á vegum starfsmannafélags Loðnuvinnslunnar sem hafa verið hver annarri betri.

Ingimar Óskarsson er viðræðugóður maður og tíminn flaug hratt, en nú var kominn tími til að hleypa manninum aftur til starfa sinna enda verkefnin og vinnugleðin næg.

Ingimar Óskarsson

Wathnes sjóhús er ein elsta byggingin í Fáskrúðsfirði, en sjóhúsið er reist árið 1882. Byggingin er reist af Otto Wathne sem, ásamt bróður sínum Friðrik Wathne, rak bæði fiskverkun og verslun á Búðaströnd eins og það var kallað í kring um aldamótin 1900 þegar þorp tók að myndast við norðanverðan Fáskrúðsfjörð. Hefur húsið gengt hinum ýmsu hlutverkum í áranna rás.  Það hefur gengt hefðbundnu  hlutverki sjóhúss, pakkhúss og salthúsverkunnar, þar hafa verið saltaðar gærur auk þess sem  það hýsti hermenn um tíma á hernámsárum.  Húsið hefur tekið breytingum eftir þeirri starfsemi sem í því var stundað á hverjum tíma en í dag stendur það í sömu mynd og það var byggt.  Þetta fallega svarta hús með hvítu gluggaumgjarðirnar hefur hlotið glænýtt hlutverk, hlutverk sem að þeir Wathne bræður hafa að öllum líkindum aldrei gert sér í hugarlund. Nú er húsið helgað norðurljósum því að þar er sýning á ljósmyndum af norðurljósum, teknar af ljósmyndurunum Jónínu Guðrúnu Óskarsdóttur og Jóhönnu Kristínu Hauksdóttur sem báðar eru uppaldar í Búðaþorpi. Ljósmyndirnar eru einnig allar teknar í Fáskrúðsfirði og sýna  fjallahringinn baðaðan fallegri litasinfóníu norðurljósanna. En hvað gildi hefur það fyrir ljósmyndarana að sýna verk sín í umræddu húsi? „Það var mikið happ fyrir mig og Jóhönnu þegar okkur gafst kostur á að koma norðurljósmyndunum okkar fyrir í Wathneshúsinu og hafi Loðnuvinnslan mikla þökk fyrir. Húsið rammar myndirnar svo fallega inn og ég tel að myndirnar glæði líka húsið lífi og lyfti því upp. Þeir gestir sem koma til að skoða myndirnar tala um hversu áhrifamikil upplifun það er að sjá þessar myndir í þessu fallega umhverfi“ svaraði Jónína Guðrún

En það er ekki eina hlutverk hússins því þar eru gjarnan haldin mannamót. Starfsmannafélag Loðnuvinnslunnar heldur samkomur þar vegna margskonar tilefna og hafa landsþekktir tónlistamenn stigið þar á stokk til að skemmta starfsfólki. Þá eru aðalfundir bæði Loðnuvinnslunnar og Kaupfélagsins haldnir í húsinu en þar er allur sá búnaður að finna sem þarf til slíkra fundahalda. Þá er ótalið hinar ýmsu móttökur gesta á vegum LVF eða KFFB og skemmst er að minnast komu forseta Íslands s.l haust.

Fjóla Þorsteinsdóttir er bæjarleiðsögumaður og má segja að hún sé fremst meðal jafningja þegar kemur að því að fara með gesti um söguslóðir í Búðaþorpi. Hennar hlutverk hefur verið að taka á móti gestum á Norðurljóshús Íslands í Wathneshúsi. Lang stærsti hópur gesta eru erlendir ferðamenn sem eru á ferð um Ísland og að vonum langar flesta til þess að sjá norðurljósin með eigin augum, en ekki er alltaf færi á því. En það er alltaf færi á að skoða þessar fallegu myndir sem hanga á veggjum Wathnes sjóhússins. „Gestum finnst myndirnar magnaðar og í einstakri umgjörð í þessu húsi“ segir Fjóla og bætti því við að hún segi gestum gjarnan frá því að töluvert hefur verið haft fyrir flestum þessara mynda því ljósmyndararnir hafi á stundum legið kaldar og blautar í skurði heilu og hálfu næturnar til þess að ná sem bestum ljósmyndum, og slíkar sögur kann fólk að meta. Þegar gestir hafa lokið við að skoða ljósmyndirnar fer Fjóla með hópinn í Tanga þar sem konur á vegum Gallerí Kolfreyju taka á móti gestum með veitingum og hlýju brosi. Á þeirri skömmu leið sem liggur á milli þessara tveggja húsa segir leiðsögumaðurinn frá hlutverki Loðnuvinnslunnar og Kaupfélagsins, svo að allir sem taka þátt í slíkum túr hjá Fjólu fara frá Fáskrúðsfirði mun betur upplýstir um líf fólks við fjörðinn fyrr og nú.

BÓA

Fjóla Þorsteinsdóttir

Ljósmyndararnir og æskuvinkonurnar, Jóhanna Kristín Hauksdóttir og Jónína Guðrún Óskarsdóttir

Mynd af jólafagnaði Starfsmannafélags Loðnuvinnslunnar í Wathnes húsi. Greina má norðurljósin á veggjum.

Bryndís Magnúsdóttir er launafulltrúi hjá Loðnuvinnslunni. Hún er ung kona, 39 ára gömul, björt yfirlitum og stutt í brosið. Bryndís er uppalin á Álftanesi, gekk þar í barnaskóla en á þeim tíma sem hún var að alast upp sóttu unglingarnir á Álftanesi skóla í Garðabæ.  Hún var uppátækjasamur stelpu krakki, „ég var martröð allra foreldra“ sagði Bryndís hlæjandi og rifjaði upp einhver af uppátækjum sínum sem barn. En þar á meðal má tilgreina að hún sleit þvott af snúrum nágranna og breiddi út um garðinn, hún stalst á bak á hestum sem stóðu saklausir á beit og ýmislegt fleira í þeim dúr. Þegar stórfjölskyldan hittist er gjarnan rifjuð upp eitthvað af bernskubrekum Bryndísar og þó að foreldrar hennar hlæi að þeim í dag má geta nærri að sú hafi ekki alltaf verið raunin. 

Það er fallegt á Álftanesi, stutt í fjörur, auðugt fuglalíf og auðugt mannlíf. Við slíkar aðstæður er gott að alast upp og ekki skemmir að geta stundað íþrótt sem hentar hverjum og einum og Bryndís var svo lánsöm að stunda fimleika um nokkurra ára skeið.

Eftir að grunnskóla lauk fór Bryndís í Iðnskólann í Hafnarfirði en þar var ekki hennar hilla. Þá fór hún í Fjölbrautarskólann í Garðabæ og útskrifaðist þaðan sem stúdent og elsta barnið hennar var aðeins eins mánaða við þau tímamót.

Bryndís og þáverandi sambýlismaður hennar tóku þá stóru ákvörðun að flytja austur á land með kornungan soninn því sambýlismaðurinn hafði fengið vinnu í Alco Fjarðaráli. En líkt og algengt er á lífið til að  flækist svolítið  og þau slitu samvistum.

Stundum er sagt að þegar einar dyr lokist þá opnist aðrar. Og hún Bryndís kynntist ástinni á nýjan leik. Hún hitti ungan mann frá Eskifirði, Hannes Rafn Hauksson, og þau gerðu sér bú á Reyðarfirði og eiga saman tvö börn.

Þegar Bryndís er innt eftir áhugamálum sínum svarar hún um hæl: „Hlaup, ég nýt þess að hlaupa og stunda útiveru“.  Bryndís hleypur með hlaupahópi sem starfræktur er á Reyðafirði auk þess að hlaupa á eigin vegum. Hún er með á dagskránni hjá sér að hlaupa hálfmaraþon auk annarra hlaupa. Þá segist hún Bryndís vera hálfgerður „borðspilanörd“. „Ég hef alltaf haft mikinn áhuga á borðspilum, alveg frá því að ég var krakki, en þá þurftu spilin að vera með peningum líkt og Mattador“ sagði Bryndís brosandi en í dag eru spilapeningar ekki nauðsynlegir til að vekja áhuga hennar á spili. Þessi spilaáhugi er auðvitað fjölskyldu og vinum vel kunnur og því fær hún alloft spil að gjöf. „Ég á yfir 80 spil, sem ég hef safnað í gegn um tíðina“ segir Bryndís.

Þar sem Bryndís býr á Reyðarfirði en starfar hér á Búðum þá lá nokkuð beint við að spyrja hana hvernig henni fyndist að aka á milli allan ársins hring og hún svaraði því til að henni fyndist það gott. Að eiga stund með sjálfri sér í akstrinum en gott og færð og veður hafa verið með besta móti það sem af er þessum vetri svo engin vandamál hafa látið á sér kræla í þeim efnum.  „Maðurinn minn sér um krakkana á morgnana, að koma þeim í skólann og þess háttar svo að það er ekkert stress fyrir mig á morgnana, bara að aka í rólegheitum í vinnuna“ segir Bryndís og bætir því við að sér líki afar vel að vinna hjá Loðnuvinnslunni og finnist því aksturinn vel þess virði.

Þá er Bryndís er í stjórn Starfsmannafélags Loðnuvinnslunnar og það finnst henni skemmtilegt. „Þá fæ ég tækifæri til að kynnast fólki sem starfar í öðrum deildum“, því eðli málsins samkvæmt hefur hún mest samskipti við starfsfólk skrifstofunnar.  Viðburðirnir sem hafa verið á vegum Starfsmannafélagsins eru líka frábær vettvangur til að kynnast enn fleirum af samstarfsfólkinu“ sagði Bryndís að auki.

Bryndís sinnir starfi sem á hvílir mikil ábyrgð, hún reiknar úr laun, greiðir reikninga og sýslar með peninga. „Það hefur verið mikill lærdómur að sinna þessu starfi og ég er mjög þakklát fyrir tækifærið“ sagði Bryndís Magnúsdóttir að lokum.

BÓA

Bryndís Magnúsdóttir

Síðdegis í dag, föstudaginn 8.mars, kemur fyrsti loðnufarmurinn til löndunar hjá fiskmjölsverksmiðju Loðnuvinnslunnar. Mun þetta vera loðna veidd í Barentshafi af norska uppsjávarveiðiskipinu Herøyfjord . Eins og mörgum er kunnugt hefur ekki fundist loðna í íslenskri lögsögu og engar veiðiheimildir verið gefnar út.

Í kvöld kemur Hoffell að landi með fullfermi af kolmunna. Fer sá afli í bræðslu til framleiðslu á mjöli og lýsi. Svo annríkið heldur áfram hjá starfsfólki fiskmjölsverksmiðjunnar sem sinnir starfi sínu af einurð og dugnaði.

BÓA

Loðna

Í þeim stafræna heimi sem við lifum í er auðvelt að nálgast upplýsingar. Sú var tíðin að fólk þurfti að sitja með eyrað við útvarpstæki á fyrir fram ákveðnum tíma til þess að fá niðurstöður kosninga, vinsældalista í poppinu og fleira í þeim dúr. Nú horfir öðruvísi við. Til eru hlutlausir aðilar sem halda utan um upplýsingar svo við hin getum flett þeim upp og fræðst.  Þar á meðal eru Aflafréttir, vefsíða sem færir fréttir af aflatölum íslenska flotans.

Nú hafa Aflafréttir birt lista yfir aflahæstu báta yfir 21 brúttó tonn í febrúar, og þar er í fyrsta sæti Hafrafell Su 65 og í þriðja sæti er Sandfell Su 75. Hafrafell var með 341,7 tonn  og Sandfell með 310,6 tonn. Er þetta framúrskarandi árangur.

Ólafur Svanur Ingimundarson er skipstjóri á Hafrafelli. Þegar hann var inntur eftir því hverju hann þakkaði þennan góða árangur svaraði hann að bragði: „ Samstarfinu sem ríkir, við erum með fimmta manninn í landi, hann Geira (Siggeir Ólafsson) hann er okkar fimmti maður“.  Þá sagði skipstjórinn að allt samstarf við útgerðina væri til fyrirmyndar og það hefði mikið að segja að vera alltaf með topp beitu. „Það er hugsað um okkur   eins og blóm í eggi“ sagði skipstjórinn kampakátur.

Marcin Grudzien er skipstjóri á Sandfelli. Hann var mjög sáttu við árangurinn í febrúar og sagði að veðrið hefði verið nokkuð hagstætt miðað við árstíma og að það væri mikið af fiski. „Það er líka mög gott að hafa Siggeir, hann hugsar mjög vel um okkur og það er allt tilbúið þegar við komum að landi“ sagði Marcin.

 Afli Hafrafells og Sandfells er unninn í frystihúsi Loðnuvinnslunnar hér heima í Búðaþorpi.

Hafrafell og Sandfell hafa tvær áhafnir. Hvor áhöfn heldur út í tvær vikur og fær svo tvær vikur í frí. Þetta fyrirkomulag gerir það að verkum að sjómennirnir eru tilbúnir að sækja stíft á meðan á vaktinni stendur því þeirra bíður langt og gott frí.

BÓA

Sandfell

Hafrafell Ljósmynd: Þorgeir Baldursson

Tangi er hús í eigu Kaupfélags Fáskrúðsfirðinga. Húsið er sannkölluð bæjarprýði þar sem það stendur við sjávarsíðuna, reisulegt og fallegt á að líta. 

Húsið á sér langa sögu en það var reist árið 1895 af Carli Daniel Tulinius en sonur hans Carl Andreas Tulinius rak verslunina fyrir föður sinn, síðar tók annar sonur Carls Daniels, Þórarinn Tulinius,  við rekstrinum.  Þegar verslunarsögu Tuliniusar feðga lauk í Búðaþorpi tóku aðrir aðilar við keflinu. Hinar sameinuðu íslensku verslanir, þar sem Þórarinn Tulinius var á meðal, þá tók við rekstrinum Jón Davíðsson kaupmaður og árið 1933 er Kaupfélag Fáskrúðsfirðinga stofnað og kaupir húsin á Tangareitnum svokallaða.

Húsið Tangi er reist sem verslunar og íveruhús. Því var skipt í eystri og vestari hluta og í þeim eystri var heimili kaupmannsfjölskyldunnar og í þeim vestari var verslun á neðri hæð og lagar á eftir hæð.

Búið var í húsinu allt til ársins 1946 þannig að fyrsti kaupfélagsstjórinn Björn Ingi Stefánsson og kona hans Þórunn Sveinsdóttir áttu sitt heimili þar og  fæddust þeim fjögur börn í Tanga. Á þessum árum var hægt að sýlsa með rekstur Kaupfélagsins á einum litlum kontór.  En eftir því sem umfang Kaupfélagsins jókst var kaupfélagsstjóra fundið annað heimili og skrifstofur tóku að starfa í borðstofu og betri stofu.

En verslunin stækkaði ört og þurfti meira húsnæði þannig að skrifstofur voru fluttar annað og verslunin færðist í allt Tangahúsið. Þar var hægt að versla allt milli himins og jarðar, allt frá gúmmístígvélum til haglabyssa og hælaskóm til lambaskrokka.

Til þess að mæta þörfum starfseminnar í húsinu þurfti það að taka breytingum. Veggir voru fjarlægðir og  aðrir reistir.  Og þannig gekk það allt til ársins 1980 þegar Kaupfélagið hætti að reka verslun þar og flutti hana í nýtt húsnæði. Þá tók við tímabil í Tanga þar sem húsið fékk ýmis hlutverk, eitt af þeim var t.a.m netagerð eða netageymsla.

Rúmum tuttugu árum eftir að verslunarrekstri var lokið í Tanga var húsið orðið frekar dapurt ásýndar.  Fallegi búningurinn sem það hafði verið fært í við byggingu var ekki lengur til staðar. En Kaupfélagið sá gildi hússins og ákvað að endurbyggja það í sinni upprunalegu mynd. Nokkrum árum eftir að sú ákvörðun var tekin endurheimti Tangi sína upphaflegu fegurð og glæsileika og stendur þannig í dag.

En hús eru til þess að hýsa eitthvað líf, einhverja starfsemi. Og það er gert í Tanga. Þar er starfræktur handverksmarkaður heimamanna á Fáskrúðsfirði, Gallerí Kolfreyja. Þar er hægt að nálgast fallegt handverk af ýmsu tagi, allt unnið af fólki sem býr eða hefur búið í Fáskrúðsfirði.

Elsa Guðjónsdóttir er formaður stjórnar Gallerí Kolfreyju. Aðspurð svaraði hún því til að Kolfreyja gæti hreinlega ekki fengið hentugra eða betra húsnæði undir sína starfsemi. „Húsið er fallegt og heldur vel utan um okkar handgerða varning“ sagði Elsa.  Eðli málsins samkvæmt kemur margt fólk í Kolfreyju, ýmist Íslendingar eða erlendir ferðamenn. „Allir sem koma hingað dásama húsið ekki síður en það sem við höfum á boðstólnum“ sagði Elsa.

Þá er húsið nýtt undir starfsemi á vegum Loðnuvinnslunnar. Á efri hæð er lítill salur þar sem fram fara hin ýmsu námskeið fyrir starfsfólk fyrirtækisins. Þá hafa verið í húsinu myndlistasýningar auk sýninga á munum sem tengjast fólki og lífi hér við Fáskrúðsfjörð.

Þegar Tangi var endurbyggður var ekkert til sparað. Reynt var af fremsta megni að færa allt til fyrra horfs en þó var tekin sú ákvörðun að setja vatnssalerni þar sem kolageymslan hafði áður verið enda engin þörf á kolageymslu í dag.

Það var sannarlega gæfuspor hjá stjórn Kaupfélags Fáskrúðsfirðinga að taka þá ákvörðun á sínum tíma að endurbyggja verslunar og íveruhúsið Tanga og nýta það undir starfsemi sem er öllu samfélaginu til heilla. Nú stendur það virðulegt, líkt og dama í bestu kápunni sinni, og tekur hlýlega á móti gestum þegar þeir bera að garði.

BÓA

Tangi eins og húsið lítur út í dag.

Tangi eins og húsið leit út áður en endurbætur hófust.

Elsa Guðjónsdóttir formaður Gallerí Kolfreyju

Það er nóg að gera í fiskmjölsverksmiðju Loðnuvinnslunnar þessa dagana enda kolmunnaveiði í fullum gangi.  Uppsjávarveiðiskip sjást gjarnan við bryggju til þess að landa afla og mörg af þeim má kalla nokkurs konar fastagesti, þ.e. skip sem hafa komið ítrekað til löndunar. Auk Hoffells Su 80 sem er skip Loðnuvinnslunnar hafa landað hér skip frá Færeyjum, Grænlandi og Noregi. Og þegar þessi orð eru rituð er norska skipið Österbris á leiðinni með rúmlega tvö þúsund tonn.

Þegar afli Österbris er kominn að landi hefur fiskmjölsverksmiðjan tekið á móti 31.000 tonnum af afla frá áramótum sem  u.þ.b 5.000 tonnum meira en á sama tíma í fyrra.

„Það hefur aldrei gengið betur“ svaraði Magnús Björn Ásgrímsson er verksmiðjustjóri fiskmjölsverksmiðjunnar  því til þegar hann var inntur eftir því hvernig hefði gengið hjá honum og hans fólki í verksmiðjunni við að taka á móti öllum þessum afla. Ástæðuna fyrir þessu góða gengi sagði Magnús að væri að þakka þeim endurbótum sem orðið hafa á verksmiðjunni á undan förnum misserum.  „Það er búið að stækka eimingartækin og þurrkarana auk annarra endurbóta“ sagði Magnús.

Fiskmjölsverksmiðjan hefur notið þeirrar gæfu að hafa stöðugan mannskap í sínum röðum, fólk sem kann vel til verka og veit hvað það syngur þegar kemur að því að búa til mjöl og lýsi úr þeim fiskum sem landað er.  Svo að segja má að góðar græjur og gott fólk skapi velgengni.  

BÓA

“Stál og suða er merkið mitt“ gætu strákarnir á vélaverkstæði Loðnuvinnslunnar hafa sungið á hlaupársdag þegar þeir fengu inn á gólf til sín ærið verkefni. Verkefnið fólst í því að styrkja toghlerana af Hoffelli Su 80. Toghlerarnir er tveir og hvor um sig vegur fjögur tonn og eru þeir líka býsna stórir um sig.

Ingimar Óskarsson er verkstjóri á vélaverkstæðinu og sagði hann að verkefnið hefði ekki alveg verið hefðbundið í þeim skilningi að þeir væru ekki að styrkja átta tonna toghlera á hverjum degi. En á vélaverkstæðinu er valin maður í hverju rúmi líkt og annars staðar hjá Loðnuvinnslunni og því voru þeir Arnar Ingi Ármannsson, Lúðvík Héðinn  Gunnarsson og Krizysztof Kaluziak fengir til verksins því þeir eru afar fimir með suðutækin. „Ég setti mjög öfluga suðumenn í verkið og þeir voru aðeins rúmlega einn vinnudag að föndra þetta“ sagði Ingimar og var að vonum stoltur af sínum mönnum.

Það er dýrmætt fyrir Loðnuvinnslunna að innan fyrirtækisins sé sá mannauður sem raunin er og hægt sé að leysa flest verk hér heima hvort heldur það snýr að vélum eða tækjum eða meðhöndlun á afla.

BÓA

Suðumennirnir tilbúnir að hefjast handa. Ljósmynd: Ingimar Óskarsson

Ljósmynd: Ingimar Óskarsson

Einbeittur suðumaður að verki. Ljósmynd: Ingimar Óskarsson

Það er kominn nýr karl í brúnna! Þessi fleyga setning, sem er svo samgróin  íslenskunni þar sem tilvísanir til sjómennsku eru ríkar, á að þessu sinni við því að það er kominn nýr aðili sem hefur tekið að sér starf framkvæmdastjóra Loðnuvinnslunnar og þar með Kaupfélagsstjóri  Kaupfélags Fáskrúðsfirðinga.

Maðurinn sem um ræðir heitir Garðar Svavarsson og er fæddur á því herrans ári 1983 og fyllir því fjóra áratugi. Hann er spengilegur maður, hefur fallegt bros og er afskaplega viðræðugóður.

Þegar Garðar var inntur eftir því hvaðan hann væri svaraði hann: „Ég er úr Kópavogi, en á móðurætt að rekja á Eskifjörð“. Garðar ólst upp í Kópavogi, gekk í Snælandsskóla og æfði sund og handbolta hjá Breiðablik. Hann átti góða æsku við leik og störf í Kópavoginum en þegar grunnskóla lauk valdi hann að fara í Menntaskólann við Sund þaðan sem hann útskrifaðist sem stúdent.

Garðar var aðeins sextán ára gamall þegar hann byrjaði að vinna hjá Granda.  Þar var faðir hans framleiðslustjóri og því lá beinast við að hefja starfsferil þar. „Í fyrstu vann ég að mestu við snyrtingu og pökkun, en eftir því sem aldurinn leyfði bættust við önnur  störf innan frystihússins eins og hausari, flökunarvél og annað“ sagði Garðar  og bætti því við að hann hefði líka prófað að stunda sjómennsku  eitt sumar bæði á ísfisktogara og frystitogara og þegar hann var inntur eftir því hvort honum hefði fallið betur var hann snöggur til svars: „Frystitogaranum, þar voru störfin kunnugleg úr frystihúsinu og svo var afbragðsgóður matur, jú og svo voru góð laun“.  Á meðan Garðar var í skóla, bæði mennta – og háskóla, vann hann í fiski öll sumur.  Sem ungur stúdent skráði hann sig í efnaverkfræði í Háskóla en á fyrstu önn fann hann að það var ekki það sem hann langaði að leggja lagi sitt við til framtíðar svo hann kvað sínu kvæði í kross og fór að vinna í leikskóla og sagði að sig hefði alltaf langað til að prófa slíkt starf því hann hefði alltaf haft gaman af börnum.   

En eins og áður sagði voru sumrin tileinkuð Granda, hann starfaði þar t.a.m sem verkstjóri á næturvöktum en þá var unnið allan sólarhringinn í frystihúsi Granda. „Það var svo mikill fiskur, karfi og ufsi svo að frystihúsið var látið ganga allan sólarhringinn á vöktum“ sagði Garðar og rifjaði það upp að á þessum næturvöktum þurfti hann að vera sjálfstæður og úrræðagóður því að ekki var stoðþjónustan í gangi að næturlagi svo að sú ábyrgð að halda vélum og tækjum gangandi féll innan hans verksviðs á nóttunni. „ Þá var gott að geta bjargað sér með teip og spotta“ sagði hann og brosti að þessum góðu endurminningum.  

Svo að eftir alla þessu reynslu taldi okkar maður sig vera búinn að finna sinn farveg í lífinu og ákvað að fara í sjávarútvegsfræði við Háskólann á Akureyri og útskrifaðist hann þaðan sem sjávarútvegsfræðingur.  „Ég vissi að ég vildi starfa við sjávarútveg því mér hefur alltaf liðið vel í störfum tengdum fiski og útgerð“ sagði Garðar sem veit hvað hann syngur í þeim efnum hafandi unnið öll möguleg störf innan fagsins.

Og Garðar fetaði í rólegheitum stigann upp á skrifstofu. Með háskólanáminu vann hann á markaðsdeild HB Granda og leysti meðal annars sölustjórana af og tók síðan við starfi sem sölustjóri á mjöli og lýsi.  Auk þess vann hann með öðrum að sölu á uppsjávarafurðum.  „Svo vann ég náið með Vilhjálmi Vilhjálmssyni þáverandi framkvæmdastjóri uppsjávarsviðs við allskonar skipulag og framleiðslu, en tók svo við því framkvæmdastjórastarfi árið 2013 og var í því þangað til ég kom til Loðnuvinnslunnar á haustmánuðum 2023.  Garðar Svavarsson hóf störf hjá Granda þann 1.júní 1999 og lét af störfum þar haustið 2023 svo að tuttugu og fjögur ár á sama vinnustað, við hin ýmsu störf , er vel gert.

Garðar er kvæntur Aldísi Önnu Sigurjónsdóttur og eiga þau fjögur börn. 18 ára, 11 ára, 8 ára og 5 ára. Svo fjölskyldan er stór og ekki sjálfgefið að allar þessar manneskjur, ungar sem aldnar, séu reiðubúnar til þess að rífa sig upp með rótum og flytja búferlum yfir landið. En þegar Garðar var spurður um það sagði hann að það hefði jafnvel komið honum lítilega á óvart hvað konan hans og börnin tóku vel í hugmyndina þegar hún kom upp fyrst.  „Við Aldís sáum  þetta fyrir okkur sem tækifæri til þess að öðlast nýja reynslu  og öðlast nýjan lærdóm því að lífið er góður skóli“.  Og hingað eru þau komin, í Búðaþorp við Fáskrúðsfjörð þar sem þau hafa komið sér fyrir í fallegu húsi sem kallast Tröð og er í eigu Kaupfélagsins. Húsið hafa þau aðlagað að sinni fjölskyldu eins og vera ber.  Garðar talaði um hversu dýrmætt þeim hjónum þætti hvað allir hafa tekið vel á móti fjölskyldunni og svo þekkja allir foreldrar þá tilfinningu sem færir yl í brjóstið þegar börnunum líður vel og þrífast vel félagslega  og það segir Garðar að börnin hans  geri.

Þau hjónin eiga góða vini á Vopnafirði frá þeim tíma sem Garðar sinnti störfum á vegum HB Granda þar. Og vegalengdin á milli Vopnafjarðar og Fáskrúðsfjarðar er töluvert styttri en til Reykjavíkur svo að þau sjá fyrir sér að  njóta þess að geta fengið vini í heimsókn auk þess sem fjölskyldan er dugleg að koma. Foreldrar Garðars  eru einstaklingar á eftirlaunaaldri og hafa gjarnan tækifæri til þess að koma og dvelja í nokkra daga í senn og þegar mannfólk deilir svefnstað og skjóli verða tengslin sterkari. Og það þykir fjölskyldumanninum Garðari mikilvægt.

Aldís Anna stefnir á að nýta menntun sína sem náms-og starfsráðgjafi til góðra verka innan sveitafélagsins. Hún er ásamt Sigrúnu Evu Grétarsdóttur náms-og starfsráðgjafa,  að stofan fyrirtæki með það í huga að bjóða upp á þjónustu sem hingað til hefur oft þurft að sækja út fyrir sveitafélagið.

Að búa og starfa í litlu samfélagi er nýlunda fyrir Garðar og ekki þarf að undrast þó að það beri á svolitlum kvíða þegar kemur að því að flytja búferlum og hefja störf á nýjum stað þar sem allir og allt er ókunnugt. „Það var mikill léttir þegar ég var búinn að vera hér í nokkurn tíma og mér hafði ekki mætt neitt nema alúð og fagmennska“ sagði Garðar og lesa mátti í svip hans að hann meinti hvert orð.  Fjölskyldan er að búa sér heimili í samfélagi sem þau sjá fyrir sér til langframa, „við erum ekki komin til að tjalda til einnar nætur“ sagði Garðar í því samhengi.   Og bætti svo við „ við höfðum gert okkur í hugarlund að við þyrftum að skreppa nokkuð reglulega til borgarinnar til þess að verða okkur úti um eitt og annað en sú hefur aldeilis ekki orðið raunin, hér höfum við allt sem við þurfum og þjónusta og afþreying er miklu ríkari í nærsamfélaginu en við höfðum gert okkur grein fyrir“.

Og nú þegar börnin eru farin að taka þátt í tómstundum og eru að aðlagast nokkuð vel þá er skapast einhver tími fyrir Garðar  til þess að sinna eigin áhugamálum.  Og þegar hann er inntur eftir því hvar hans áhugi liggur svaraði hann því til að hann hefði gaman af veiðum. „Ég er mikill áhugamaður um skot- og stangveið og hef gaman af golfi líka“. Þá minntist hann á að hann hefði hug á því að ganga eitthvað til fjalla þegar sumarið hefði breytt út faðm sinn og fært allt í grænan búning. „Og Aldís konan mín er mjög spennt fyrir því að fara í berjamó, og ég skal með ánægju borða berin“ bætti hann við kíminn. Og þar verða þau ekki svikin því mikið er af góðu berjalandi í Fáskrúðsfirði.

Garðar, Aldís og börnin eru boðin hjartanlega velkomin til Fáskrúðsfjarðar og Loðnuvinnslunnar. Þessum óskum fylgir líka einlæg von um að þeim muni farnast vel í leik og starfi og að lífið og lánið muni leika við þau.  

BÓA

Garðar Svavarsson framkvæmdastjóri Loðnuvinnslunnur og kaupfélagsstjóri.

Gjarnan er ástæða til þess að gleðjast þegar góða gesti ber að garði líkt og gerðist á skrifstofu Loðnuvinnslunnar fimmtudaginn 22.febrúar.

Voru þar á ferð Lilja Dögg Alfreðsdóttir menningar-og ferðamálaráðherra ásamt Líneik Önnu Sævarsdóttur alþingismanni, sem er jú ein af okkur Fáskrúðsfirðingum, og Jóhanna Hreiðarsdóttir aðstoðarmaður Lilju Daggar..

Eru þær stöllur á yfirreið yfir kjördæmið til þess að spjalla við fólk og taka púlsinn á lífinu, stritinu og listinni hér fyrir austan, en gáfu sér samt tíma til þess að heilsa upp á fólk á skrifstofu LVF.  

Vafalaust hafa þær litið við á öðrum stöðum líka en heimsóknir til fyrirtækja og stofnanna er hluti af starfi kjörinna fulltrúa og  þessi sólríki dagur hefur eflaust aukið á ánægju gestgjafa sem gesta.

BÓA

Frá vinstri: Steinþór Pétursson skrifstofustjóri LVF, Kjartan Reynisson útgerðarstjóri, Lilja Dögg Alfreðsdóttir menningar-og ferðamálaráðherra, Garðar Svavarsson framkvæmdastjóri LVF, Líneik Anna Sævarsdóttir alþingismaður og Jóhanna Hreiðarsdóttir aðstoðarmaður Lilju Daggar. Ljósmynd: Arnfríður Eide Hafþórsdóttir.

Siggeir Ólafsson er maður sem fæddur er um miðjan áttunda áratuginn. Hann er spengilegur vexti og andlit hans túlkar öll hans orð og stutt er í brosið. Siggeir vill gjarnan láta kalla sig Geira, „mér fannst það kúl þegar ég var strákur“ sagði hann brosandi. Geiri  er alinn upp á Búðum við Fáskrúðsfjörð. Allra fyrstu árin voru það bara hann, móðir hans og langamma, en fljótlega kom fósturfaðir til sögunnar og síðar systkin. Barnæskan var góð, og eins og algengt er meðal fólks sem farið er að nálgast miðjan aldur, var eilíft sólskin í uppvextinum.  Hann var mikið að bardúsa með afa og ömmu sem héldu bæði hesta og kindur og hann stundaði hestamennsku með Valbirni stjúpa sínum og frænda Gunnari Björgvin og því var í nógu að snúast. Þá  var hann mikið í Tungu sem er sveitabær skammt innan við þorpið í Fáskrúðsfirði. „Maður var alltaf úti að leika og fullt af krökkum til þess að leika við því allir voru úti“ sagði Geiri þegar þetta tímabil í lífinu var rifjað upp.

Eftir að grunnskóla lauk fór Geiri beint út á sjó, sextán ára gamall var hann farinn að stíga ölduna á hafsins ólgusjó. Og við þann starfa hélt hann sig í allmörg ár.  „Það var mikið ævintýri að vera á Flæmska hattinum til sjós, aðeins átján ára gamall og leggja upp í St. Johns“.   Eftir að ævintýrunum á Flæmska lauk fór Geiri á sjó hér fyrir austan, fyrst á Hólmatind frá Eskifirði og síðar á Ljósafellið. „Ólafur Gunnarsson skipstjóri á Ljósafellinu bauð mér pláss og þar var ég í  tæp sjö ár“ sagði Geiri og sagði það hafa verið afar góðan tíma. Árið 2004 lendi Geiri í slysi sem verður þess valdandi að hann þurfti tíma til að gróa sára sinna. Okkar maður dreif sig þá í meirapróf til þess að auka möguleika sína á vinnumarkaði. Skipstjórinn á Ljósafelli kunni vel að meta störf Geira og bauð honum að taka leyfi, í stað þess að segja upp, og sjá hvernig hann kynni við akstursstarfið áður en hann segði upp plássinu endanlega.  „Ég var hjá Flytjanda í eitt ár og fór svo að keyra hjá Hauki Fúsa (Haukur Sigfússon) og Haukur frændi kenndi mér allt sem vert er að vita um akstur og bíla“ sagði Geiri kíminn.

Geiri hafði um nokkurra missera skeið komið að afleysingu hjá Loðnuvinnslunni, komið að því að keyra þegar mikið var að gera og flytja þurfti afla. Árið 2019 fór hann svo í fullt starf hjá LVF og hefur verið þar síðan og óhætt er að segja að hann sé afar mikilvægur hlekkur í þeirri keðju sem þarf að vera til staðar til þess að halda fyrirtæki eins og Loðnuvinnslunni gangandi.  Þegar hann var inntur eftir því í hverju hans starf fælist aðallega kom löng upptalning á verkefnum. En hans aðal starf er að þjónusta línubátana Sandfell og Hafrafell. Allur afli þessara línubáta er unninn í frystihúsi LVF og er því sóttur þangað sem bátarnir landa aflanum. „Ég sæki afla frá Kópaskeri til Grindavíkur“ sagði Geiri og bætti við: „ég færi þeim beitu og ís fyrir næsta túr, auk þess sem ég færi þeim allskyns varahluti, kost, og hvað eina annað sem áhafnirnar vanhagar um svo lesta ég aflanum sem þeir komu með að landi í bílinn hjá mér, ek honum heim og affermi bílinn. Svo þarf stundum að koma hlutum í viðgerð og afhenda varahluti“.  Þessi upptalning er mikil einföldun á starfi Geira enda þegar stigið er inn á hans starfsstöð er eins og að koma inn á lager þar sem allt sem hugsanlega þarf til línubátaútgerðar er að finna, allt frá klósettpappír og kaffikönnum til olíubrúsa og fiskikróka. Allt skilmerkilega merkt og raðað í hillur svo að auðvelt sé að nálgast. „Það er mikilvægt að þurfa ekki að bíða eftir að fá hluti senda frá Reykjavík þegar þá vantar því þá þurfa bátarnir að bíða og sækja  ekki sjó á meðan“ sagði hann.

Geiri nýtur starfsins, að snúast í kring um línubátana og gera það vel er honum mikilvægt og hefur greinarhöfundur marga sönnun þess að það er mikils metið. Áhafnir Sandfells og Hafrafells, auk þeirra sem starfa hjá útgerðinni, kunna afar vel að meta Geira og hans störf og alla þá þjónustu sem hann innir af hendi til þess að einfalda og létta þeim störf sín. „Við erum orðnir góðir félagar, ég og áhafnirnar, og þeir eru hörku sjómenn, allir sem einn“ sagði Geiri og minntist eins áhafnarmeðlims sem lést fyrir tæpu ári og sorgin býr enn í Geira enda ekki langur tími liðinn til þess að græða sorgarsár.

Svo Geiri ekur mikið. Lánið lék við greinarhöfund því hann var í lögbundnu 48 tíma stoppi eins og bílstjórar þurfa að lúta tvisvar í mánuði. Annars væri hann líklega á akstri einhversstaðar.  Það er krefjandi og ekki hættulaust að aka um þjóðvegi Íslands að vetrarlagi. Og þegar Geiri var spurður út í það sagði hann að oft þyrfti að nota veðurglugga. Þ.e. að keyra þegar veður og færð eru með betra móti þegar hægt væri að koma því við. „T.d. þegar ég sæki umbúiðir í frauðkassaverksmiðjuna á  Djúpavogi, þá fer ég á tómum flutningabíl sem tekur á sig mikinn vind og því notar maður tækifærði þegar veður og færð leyfa, annars nota ég stóra bala fulla af vatni til þess að þyngja bílinn“.  Og nú vorum við farin að tala um bíla og þar hefur Geiri sterkar skoðanir enda fagmaður á ferð. Þegar hann var inntur eftir bílakostinum sagði hann að hann hefði yfir að ráða „einum bíl og einum hálf smíðuðum Scania“.  Hann útskýrði það frekar með því að segja að Scania bíllinn væri bara með eitt drif að aftan og hentað því illa til vetrar aksturs en Man bíllinn sem hann hefði líka væri alvörutæki á „járnbrautarteinum“, sem er tilvísun sem aðrir bílstjórar skilja. 

Það segir sig nú eiginlega sjálft að það er ekki hægt að keyra flutningabíl og leggja honum svo í stæði og bíða næsta túrs. Það þarf líka að þrífa þá, sjá um að viðhaldi sé sinnt, tengja og aftengja, skrúfa og laga, pússa og klappa. Og þetta gerir Geiri með sjaldséðri ánægju þess sem lítur á öll verkefnin sína sem sjálfsögð og mikilvæg.

Þá þarf líka að sinna heilmiklum akstri innan bæjarmarka, að flytja afla á milli starfsstöðva er verkefni sem þarf að sinna og oft af miklum móð þegar mikið er að gera. Þá hleypur Geiri til og segist vera svo heppinn að geta kallað til liðsauka „Ingimar Óskarsson verkstjóri á Vélaverkstæði LVF lánar tvo góða menn til að keyra þegar þörf er á og svo á ég hauk í horni hjá Eimskip, þaðan þarf stundum að fá bíl og bílstjóra“ segir Geiri og leggur áherslu á hve mikil og góð sammvinna sé á milli deilda innan Loðnuvinnslunnar.

Það er svo greinilegt þegar talað er við Geira að hann lítur ekki á vinnuna sína sem áþján. „Mér finnst mjög gott að vera einn með sjálfum mér og keyra“ sagði hann og  sannarlega brennur Geiri fyrir starfinu, akstri, bílum og öllu sem þessu viðkemur. Svo að beinast lá við að spyrja hver draumabíllinn væri og ekki stóð á svari: „ dráttarbíll með body og 49 tonna æki“. Skýrt og skilmerkileg.

Geiri vinnur mikið, oft langan vinnudag og er oft mikið að heiman og segir hann að konan hans sé mjög skilningsrík og andvarpi bara hljóðlega þegar símtöl berast seint að kvöldi eða þegar hann fer eldsnemma á fætur. En einstaka sinnum á hann frí og þá nýtur hann þess að ganga úti í náttúrunni og  vera með fjölskyldunni. Ein dóttir er eftir heima og eitt barnabarn sem hefur að mestu alist upp hjá ömmu og afa. „Við  förum stundum til Reykjavíkur eða Akureyrar og gerum okkur dagamun“ sagði Geiri en aðspurður sagði hann að þau færu ekki mikið til útlanda „mér er illa við að fljúga“ sagði maðurinn sem eytt hefur árum  á láði og legi og kærir sig ekkert um loftið.

Geiri sagði að sér þætti mjög gott að vinna hjá Loðnuvinnslunni, það væri auðvitað mikið að gera  en yfirmennirnir eru jákvæðir og fyrirtækið fullt að góðu fólki, „eiginlega hörku lið“ sagði hann.

Siggeir Ólafsson vinnur gott dagsverk á hverjum einasta degi og fyrir það er vert að þakka. Launaskrá Loðnuvinnslunnar  er full af ómissandi fólki og þar á meðal er Geiri.

BÓA

Þumall upp hjá okkar manni Geira.