Magnús Björn Ásgrímsson er fæddur í risherbergi í húsinu sem hann ólst upp í á Borgarfirði eystri. Húsið ber nafnið Svalbarð og af þeim fjórum drengjum sem hjónunum í Svalbarð varð auðið er Magnús næst elstur, fæddur árið 1963. Aðspurður að því hvernig það hefði verið að alast upp á Borgarfirði svaraði Magnús um hæl: “það var dásamlegt, ég var viss um að við Borgfirðingar værum Guðs útvalda fólk” segir hann hlæjandi og bætir svo við að það hafi síðan smá saman verið að renna af honum þrátt fyrir að enn sé hann þeirrar skoðunar að Borgarfjörður sé dásamlegur. En þegar greinarhöfundur spyr hvers vegna hann hafi ekki valið sveitina sína fyrir sinn svefnstað og skjól svara hann snöggur uppá lagið: “Það er ekki hægt að lifa á sælunni”. Og eru það orð að sönnu, í það minnsta ekki lengi.
Í fallegu umhverfi Borgarfjarðar, þar sem álfar og huldufólk eiga jafn ríka sögu og mannfólkið, sleit Magnús barnskónum. Ekki voru allir dagar sæludagar því aðeins 10 ára gamall missti hann föður sinn í sjóslysi. Heimilisfaðirinn í Svalbarði drukknaði frá eiginkonu og fjórum ungum drengjum og þá var gott að fjölskylda og vinir voru nálægir til þess að styðja og styrkja. Er það einn stærsti kostur lítilla samfélaga að þegar eitthvað bjátar á leggjast menn á eitt. Þegar Magnús var 24 ára missti hann elsta bróður sinn en þrátt fyrir stór áföll hefur þessi lífsglaði, brosmildi maður náð að umfaðma lífið.
Magnús fer síðan til náms í Alþýðuskólann á Eiðum og þaðan í Menntaskólann á Egilsstöðum og líkur stúdentsprófi þaðan. Þá lá leiðin til borgarinnar þar sem hann hóf nám í Tækniskólanum í Útvegsfræði, bætti svo við sig önn og varð iðnrekstarfræðingur og útskrifaðist úr Tækniskólanum með B.S gráðu og titilinn iðnaðartæknifræðingur af matvælalínu. Ef til vill ekki mjög þjált en virðulegt.
Magnús er giftur Líneik Önnu Sævarsdóttur og eiga þau fjögur börn. Líneik og Magnús kynntust ung að árum og hófu búskap í Reykjavík á námsárum. Nýlega eignuðust þau hjónin fysta barnabarnið sitt, fallegan lítinn dreng og þegar Magnús var inntur eftir því hvernig það væri að vera orðinn afi svaraði hann snöggur uppá lagið: “það var kominn tími til, ég var farinn að bíða en það er æðislegt að vera afi”.
Magnús starfar í dag sem verksmiðjustjóri fiskmjölsverksmiðu Loðnuvinnslunnar. Hans hlutverk er að skipuleggja vinnslu á þeim hráefnum sem verksmiðunni berast, starfsmannahald, afskipanir á mjöli og lýsi, skipulagning landanna svo fátt eitt sé talið. Í verksmiðjunni, sem í daglegu tali er kölluð Bræðslan, vinna að jafnaði um 13 manns. Auka mannskapur kemur til starfa þegar mikið er um að vera. “Það er gaman í vinnunni” segir Magnús, “það er alltaf svolítil spenna í þessum bransa sem skapast af framboði og eftirspurn, bæði eftir hráefni til að vinna sem og vörum til að selja”. Og svo bætir hann því við að með honum vinni hópur af góðu fólki.
En lífið er ekki bara saltfiskur, segir máltækið. Eitt af því sem Magnús gerir sér til ánægju og yndisauka er að spila bridge. Hann lærði að spila í grunnskólanum á Borgarfirði og áhuginn hefur aðeins aukist. Magnús keppir bæði i sveitakeppni og tvímenningi. Í bridge- sveit eru fjórir spilarar en í tvímenningi eru tveir, eins og orðið gefur til kynna. Magnús og félagar hafa náð góðum árangri í spilamennskunni og lentu í öðru sæti á Íslandsmeistarmóti í sveitakeppni í fyrra. Ástríðufulli bride spilarinn bennti líka greinarhöfundi réttilega á að Íslendingar hefðu átt heimsmeistara í bridge. Hver man ekki eftir Bermúdaskálinni?
Annað áhugamál hefur Magnús, en í ljósi aðstæðna mætti kannski kalla það lífstíl frekar en áhugamál. Hann hefur verið formaður kanttspyrnudeildar Leiknis í 21 ár! Hér á Fáskrúðsfirði setja menn gjarnan samasemmerki á milli knattspyrnudeildarinnar og Magnúsar enda hefur hann dregið þennan vagn eins lengi og raun ber vitni. “Ég gæti látið þig hafa langan lista yfir þá aðila sem hafa starfað með mér í stjórninni” segir Magnús hlæjandi og vísar þar til sinnar löngu sjórnarsetu. En með Magnús í broddi fylkingar hefur knattspyrnulið Leiknis farið úr 4.deild og upp í 1. en þetta tímabil leika þeir í 2.deild.
Svo finnst verksmiðjustjóranum líka gaman að ganga á fjöll, sér í lagi til að smala sauðfé. Hann hefur farið 11 til 12 sinnum í smalamennsku sama haustið. Honum þykir ekki verra ef fjallgöngurnar hafa tilgang. Svo er hann svo heppinn að þekkja marga bændur sem þyggja hans framlag með þökkum.
Og útisundlaugar, Magnús er sérlegur áhugamaður um útisundlaugar og á aðgangskort í sundlaugar víðsvegar um landið. Hann taldi þær upp en greinarhöfundur er ekki nógu fljót að skrifa til að ná þeim öllum niður. Útisundlaug er það sem honum þykir helst skorta á Fáskrúðsfirði og án efa eru margir sammála því.
Sumt fólk er ansi leikið í því að finna góðlátleg uppnefni eða gælunöfn á aðra en sjálft sig. Í sumum byggðarlögum mætti líkja þessari iðju við íþrótt, svo mikið er hún stunduð. Magnús á sjálfur nokkar sögur af slíku. Í landafræðitíma í grunnskóla á Borgarfirði var eitt sinn borin upp spurning um hvaða eyja stæði við austurströnd Afríku. Magnús gat svarað: “Madagaskar”. Upp frá því var hann gjarnan kallaður Gaskar . Svo var það á Eiðum að árlega voru gefnar út svo kallaðar minningabækur, það sem nemendur skrifuðu kveðjur til hvers annars ásamt því að ljósmyndir úr lífinu í skólanum prýddu nokkrar síður. Á einni slíkri mynd mátti sjá okkar mann lesa námsbók. Undir myndinni stóð textinn: “námsfús á lestíma” eftir það var Magnús kallaður Fúsi. En hér á Fáskrúðsfirði er það Maggi loðna.
Spjall okkar Magnúsar dróst örlítið lengur en áætlað var, fyrst og fremst vegna þess að hann er viðræðugóður og auðvelt að spjalla við hann. Hann þurfti líka að sinna símtölum og fyrirspurnum samstarfsmanna en lokaspurningin var: “Hvað dreymir þig um Magnús”? “Að setjast í helgan stein”, svaraði hann hlæjandi.
BÓA
